De laatste weken zag ik veel berichten voorbijkomen over bijna-doodervaringen. Hierbij moest ik weer denken aan mijn man die 4 jaar geleden hetzelfde meemaakte. Hij praat hier heel open over en vindt het prima dat ik zijn verhaal hier vertel.
12 december 2015
Het was een rustige zaterdagavond die plotseling een heel andere wending nam. Het hart van mijn man ging opeens als een razende tekeer en ging steeds sneller en sneller. Daarbij begon hij ook erg te transpireren. Hij voelde dat dit echt niet goed was en vroeg of ik 112 wilde bellen. Ik schoot even in de stress-modus maar werd kort daarna rustig en dacht even heel praktisch. Ik deed snel de ramen boven dicht, deuren op slot en blies de kaarsen uit. Zo konden we meteen weg als de ambulance er zou zijn. Ondertussen werd mijn man steeds bleker en erg kortademig en het zweet gutste op de grond. Net op het moment dat hij er wel erg grauw uitzag arriveerde de ambulance. Meteen werd hij aangesloten op een machine en werd de hartslag gemeten. Die was door de hartritmestoornis 260! Hij moest snel met de ambulance mee en ik reed met een andere ambulance mee naar het ziekenhuis, Eenmaal daar vertelden ze mij dat ik niet moest schrikken maar dat ze hem onderweg gereanimeerd hadden. Dat was heftig maar op de een of andere manier bleef ik toch rustig. Mijn man heeft heel veel geluk gehad dat er snel hulp was en heeft hierna een aantal dagen op de IC gelegen. Aangezien hij in 2006 al 5 omleidingen heeft gehad werd besloten dat er een ICD met pacemaker geplaatst zou worden. Die is kort voor de kerstdagen geplaatst en de dag voor kerst was hij eindelijk weer thuis.
Nu heb ik een erg nuchtere man die nooit iets met spiritualiteit en een leven na de dood had. En toch heeft juist hij een bijna-doodervaring gehad. Hij vertelde dat hij in een tunnel zat en in de verte een klein wit licht zag. Ook kreeg hij beelden te zien van zijn vroege jeugd. Daarna kwam hij weer bij en hoorde in het ziekenhuis dat de ambulance-broeder tegen mij vertelde dat hij even weggeweest was. Heel bijzonder vinden wij dit en er moet een reden zijn dat hij teruggestuurd werd. Hiervan kan hij zich echter niets meer herinneren. Door deze gebeurtenis is hij erg veranderd en is veel meer van het leven gaan genieten. Ook is hij veel rustiger geworden en kan heel goed relativeren wat belangrijk is. Hij voelt totaal geen angst voor de dood. En ik ben ook heel dankbaar dat hij nog hier is! Ik zou het ook geweldig vinden als meer mensen hier open over vertellen. Het is juist een hele mooie ervaring en een tweede kans die je krijgt!
Groetjes José den Ronde